Με τα τόσα ψέματα που κυκλοφόρησαν και κυκλοφορούν γύρω από το «Πολυτεχνείο», κοντεύει να χάσει
την αίγλη της η Ηλένια Ασημακοπούλου, το «ωραιότερο» ψέμα της περιπτώσεως.
Η «θλιβερή» ιστορία της Ηλένιας - για όσους δεν την ξέρουν ή δεν τη θυμούνται - έχει έτσι: Την πρώτη
επέτειο του «Πολυτεχνείου», το 1974, ανάμεσα στα λουλούδια και τις φωτογραφίες υπαρκτών και ανύπαρκτων
«νεκρών» (σύγχρονων και παλαιότερων, μια και είχαν βάλει φωτογραφίες σκοτωμένων του 1944, του 1950 κ.λπ.)
που γέμισαν το πολύπαθες κτίριο, τις μάντρες, τις αυλές και τα κάγκελα του, ήταν και το σκίτσο μιας ωραιότατης
κοπέλλας. Δίπλα του, στο ίδιο κάγκελο - που έμεινε στην «ιστορία» σαν «Της Ηλένιας το κάγκελο» - υπήρχε ένα
σημείωμα με τα εξής δακρύβρεχτα:
«Την λένε Ηλένια Ασημακοπούλου. Είναι το κορίτσι μου. Χάθηκε το βράδυ της σφαγής. Κανένας δεν την
ξανάδε. Πήγα σπίτι της αλλά έχουν χαθεί και οι γονείς της. Όποιος ξέρει για το μαρτυρικό τέλος της ας με
πληροφορήσει».
Το «δράμα» το πήραν οι εφημερίδες, μία από αυτές, δε - η «Αυγή» - έγραψε, κατά λέξη, τα εξής κάτω από
το σπαραξικάρδιο τίτλο: ΤΙ ΑΠΟΓΙΝΕ Η ΗΛΕΝΙΑ ΜΟΥ; Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΕΝΟΣ ΑΓΟΡΙΟΥ ΠΟΥ ΨΑΧΝΕΙ ΑΚΟΜΑ ΓΙΑ ΤΟ
ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ και τον υπότιτλο: «Ηλένια Ασημακοπούλου. Χτυπήθηκε στις 17 Νοέμβρη στη
Στουρνάρα από σφαίρα. Τι απόγινε», λέει:
«Το σκίτσο της μικρής κοπέλλας με το τραγικό ερώτημα κρεμόταν από τα κλαδιά της ελίτσας που φυτεύθηκε
στο χώρο του Πολυτεχνείου. Αργότερα τοποθετήθηκε κι αλλού, κι αλλού, ανάμεσα στα λουλούδια. Με το ίδιο
πάντα ερώτημα: «Τι απόγινε;».
Ολότελα τυχαία χθες βρεθήκαμε δίπλα σε ένα αγόρι κι από εκεί ξεκινάει μια ακόμα τραγωδία όπως την
αφηγείται το ίδιο:
- Είμασταν μαζί με την Ηλένια μέσα στο Πολυτεχνείο. Μετά την εισβολή, βγήκαμε δίπλα - δίπλα από την
έξοδο της Στουρνάρα. Ένας οπλισμένος τη σημάδεψε εν ψυχρώ και οι σφαίρες τη βρήκαν στην πλάτη. Ακούμπησε
πάνω μου βγάζοντας αίμα από το στόμα και έπειτα έπεσε. Με συλλάβανε και στην Ασφάλεια μου πήραν το
πουλόβερ μου που ήταν κόκκινο από το αίμα της. Δεν τους μίλησα καθόλου για την Ηλένια, για να την προφυλάξω,
αν ζούσε...
Όταν με άφησαν, το Φλεβάρη του '74, πήγα στο Χαλάνδρι όπου έμενε με την οικογένεια της. Μα οι γονείς
της με το μικρότερο αδελφό της είχαν εξαφανιστεί και στο σπίτι έμεναν άγνωστοι. Όσο κι αν ρώτησα δεν ήξεραν
τίποτα. Ούτε κι από το σχολείο της, το Κολέγγιο Αγ. Παρασκευής, έβγαλα άκρη.
Ίσως οι γονείς της φοβήθηκαν για το δεύτερο παιδί τους κι εξαφανίστηκαν.
Όλα αυτά δεν τα κατέθεσα στον κ. Τσεβά, γιατί φοβόμουν.
Ο νεαρός σπουδαστής εγκατέλειψε όλες αυτές τις μέρες τα μαθήματα του, τοποθέτησε, όπου νόμιζε
καλύτερα στο χώρο του Πολυτεχνείου ένα σκίτσο της φτιαγμένο πριν από τα γεγονότα, προσθέτοντας την αγωνία
του: «Τι απόγινε;».
Το όνομα του νέου είναι Γιάννης Ηλιόπουλος της Ηλεκτρονικής Σχολής».
Σε λίγο όμως αποκαλύφθηκε πως το σκίτσο της «δολοφονημένης» Ηλένιας - στο οποίο τόσοι φοιτητές και
τόσες φοιτήτριες γονυπέτησαν δακρυσμένοι - ήταν παρμένο από διαφήμιση σαμπουάν της αγγλικής εταιρίας
«ΜΠΡΕΚ» και είχε δημοσιευθεί σε πολλά περιοδικά και στην αγγλική έκδοση του τριμηνιαίου «Βογκ» (το σκίτσο της
διαφημίσεως - είναι «παστέλ» - το φιλοτέχνησε ο Άγγλος ζωγράφος Νικόλας Ήγκον και ως μοντέλο ποζάρησε η
Νεοζηλανδή Νάνσυ Κρίντλαντ, γνωστό και πανάκριβο φωτομοντέλο, που από ηλικίας 4 χρονών ζει στο Λονδίνο).
Μετά τη διαπίστωση της απάτης, πανικόβλητοι οι διοργανωτές του πανηγυριού έσπευσαν να παραπέμψουν
σε δίκη τον Ηλιόπουλο - από το όνομα του φαίνεται «γέννησε» την Ηλένια - ο οποίος καταδικάστηκε (άρον - άρον,
στις 18 / 2 / 75) σε φυλάκιση οκτώ μηνών.
Πάντως, μπορεί να καταδικάστηκε και όλοι οι κουλτουριαραίοι να έριξαν σ' αυτόν όλες τις κατάρες «του
απάνω κόσμου», αλλά εκείνος είχε «κερδίσει»: Το όνομα της Ηλένιας εκφωνήθηκε πρώτο στον πίνακα των νεκρών
και σε αυτήν κατατέθηκαν τα περισσότερα στεφάνια, με πρώτο και καλύτερο εκείνο της Ιωάννας Τσάτσου -
συζύγου του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας - η οποία μάλιστα, γονάτισε μπροστά στο σκίτσο και δάκρυσε. Ο
πανίσχυρος, δε, τότε Καραμανλής, ζήτησε φωτογραφία του σκίτσου.
Η περίπτωση, όμως, έχει και ένα δίδαγμα: Και στο θέμα αυτό την «πλήρωσε» ένα απλό ανθρωπάκι, ενώ
δώδεκα ολόκληρα χρόνια τώρα οι βιαστές της μνήμης του Έθνους - με τους ψιθύρους και τις «διαβεβαιώσεις» τους
για «εκατόμβες» κ.λπ. - κλονίζουν την εμπιστοσύνη του Λαού στη Δικαιοσύνη και με τα ολέθρια ψέματα τους,
αναμοχλεύουν πάθη και μίση, χωρίς να πάθουν τίποτα.
Οι ίδιοι, μάλιστα, κάθε φορά «παράγοντες» με υποκρισία - αφού ξέρουν ποια είναι η αλήθεια! - μετέχουν στις
παραπλανητικές τελετές, θεατρινίζουν και κάνουν το κάθε τι για «να τους πιάσει ο φακός» και να φιγουράρουν
«θλιμμένοι προσκυνητές» στις εφημερίδες και την τηλεόραση. Και φτάσαμε σε σημείο να πάει «εν σώματι» η
Βουλή πριν από λίγα χρόνια εκεί και να αφιερώσει ο αλήστου μνήμης Παπαοπύρου τη συνεδρίαση «σε εκείνους που
θυσίασαν ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟ ΧΩΡΟ τη ζωή τους», χωρίς να τον «τσιμπήσει» ο Εισαγγελέας για τη βάναυση προσβολή
της Δικαιοσύνης που διέπραττε, αφού εκείνος - καθώς και οι άλλοι που τον συνόδευαν - γνώριζε ότι το δικαστήριο
είχε δεχτεί πως κανένας δεν είχε σκοτωθεί στο Πολυτεχνείο.
ΕΙΔΕ ME ΤΑ ΜΑΤΙΑ TOY ΤΙΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΝΕΚΡΟΥΣ
Πέντε ολόκληρες ώρες κατέθετε στον ανακριτή Τσεβά ο «δημοσιογράφος και Σαμαρείτης του Σταθμού
Πρώτων Βοηθειών» Γρηγόρης Παπαδάτος κι αφού εξήντλησε τα παραμύθια του - κόντεψε να βγάλη τους μισούς
Αθηναίους σκοτωμένους «μπροστά στα μάτια του» - είπε πως στο Νεκροταφείο Ζωγράφου έχουν θάψει τις χιλιάδες
των νεκρών και έβαλε τον τότε Δήμαρχο Μπέη να σκάβη για να τους βρη. Ο ίδιος ο Παπαδάτος ήταν από εκείνους
τους τρεις που έκαναν την μήνυση για το «Πολυτεχνείο». ('Αλλος μηνυτής ήταν ο γραφικός Κυρ. Σπυριούνης που
έφτασε να γίνη και βουλευτής).
Για ένα μικρό διάστημα, χάθηκαν τα ίχνη του και στη συνέχεια βρέθηκε Μοναχός στο Μοναστήρι της Αγίας
Αναστασίας στα Βασιλικά Θεσσαλονίκης, κατόπιν, δε, επισκέφθηκε (με μια φίλη του Αεροσυνοδό) τον τότε
Μητροπολίτη Φθιώτιδος Δαμασκηνό, ο οποίος τον χειροτόνησε ιερέα (Δ' Κατηγορίας) και τον τοποθέτησε στην Αγ.
Παρασκευή Λαμίας, αναγνωρίζοντας του και δέκα χρόνια υπηρεσίας (αυτά, προφανώς, που είχε ως
«Δημοσιογράφος και ως Σαμαρείτης»).
Από τη Λαμία γλύστρησε στο διαλυμένο τότε (και ακόμα να συνέλθη) Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και
διορίστηκε εφημέριος στο Σουέζ, απ' όπου ήρθε στην Ελλάδα - με το όνομα Ιάκωβος - για να παραοτή στον γάμο
ηθοποιού που φιλοξενήθηκε γυμνή στο «Πλαίη Μπόυ», έδωσε, δε, («την τελευταία στιγμή») ένα κομμάτι μαύρο
μετάξι από το ράσο του, για να το κάνη «φουλάρι» ο γαμπρός!
Στη συνέχεια πήγε στο Γιοχάνεσμπουργκ, για να τον δούμε σε λίγο να φιγουράρη - πάλι εδώ, στην Ελλάδα -
ασπροντυμένος, με τον υπουργό Γιωργάκη Παπανδρέου, σε φωτογραφία κάτω από την οποία γραφόταν πως είναι
«Πρωθιερέας της Ελληνικής Εκκλησίας της Ν. Αφρικής», από την οποία έφυγε (και ξαναγύρισε στο Σουέζ), απ'
όπου, τελικά, διώχτηκε «κλωτσηδόν» ύστερα από τα τόσα και τόσα που έκανε.
Τώρα, κάποιοι λένε πως αυτοκτόνησε, άλλοι πως είναι φυλακή.
ΔΕΝ ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
Για τους περιβόητους «νεκρούς», το Κόμμα που κυβερνάει τώρα (1996) έχει ΕΠΙΣΗΜΟ έγγραφο ΔΙΚΟΥ ΤΟΥ κορυφαίου λειτουργού (από εκείνους, μάλιστα, οι οποίοι «επανήλθαν» στην υπηρεσία τους σαν «αντιστασιακοί»!) που λέει ξεκάθαρα ότι «ουδείς εφονεύθη εντός του χώρου του Πολυτεχνείου». Το έγγραφο που ο «Στόχος» τόφερε στο φως το 1984 - συντάχθηκε τον Φεβρουάριο του 1982, ύστερα από εντολή του τότε υπουργού Δημοσίας τάξεως Σκουλαρίκη, που ζητούσε να μάθη ποιους νεκρούς «έφαγαν» οι προηγούμενοι.
Συντάκτης του εγγράφου - που έχει ημερομηνία 8 Φεβρουαρίου 1982 - είναι ο «επανελθών»
«αντιστασιακός» υπαρχηγός (τότε) της Αστυνομίας Πόλεων Γεώργιος Σαμπάνης, ο οποίος «επισύναψε» σ' αυτό την κατάσταση «φονευθέντων εις τους πέριξ του Πολυτεχνείου χώρους, κατά τα γεγονότα της 17-11-1973» περιλαμβάνοντας ΔΩΔΕΚΑ νεκρούς.
Στο έγγραφο, συγκεκριμένα σημειώνεται κατά λέξη πως «ουδείς εφονεύθη εντός του χώρου του
Πολυτεχνείου. Εις τους πέριξ, όμως, του Πολυτεχνείου χώρους, φέρονται ότι εφονεύθησαν δώδεκα άτομα». Οι σκοτωμένοι - όπως τους παρουσιάζει ο Σαμπάνης - είναι:
1) Engeiand Toril Margete, 22 χρονών,
2) Δημ.Θεοδώρου, 51 χρονών,
3) Alex Karakas Basri, 42 χρονών,
4) Μάρκος, Καραμάνης, 23 χρονών,
5) Διομ. Κομνηνός,17 χρονών,
6) Νικ. Μαρκούλης, 24 χρονών,
7) Βασιλική Μπεκιάρη, 17 χρονών,
8) Μιχ. Μαυρογιάννης, 19 χρονών,
9) Γεώργ. Σαμούρης, 23 χρονών,
10) 'Αλεξ. Σπαρτίδης, 16 χρονών,
11) Βασ. Φαμέλιος 26 χρονών και
12) Γεώργ.Γεριτσίδης, 48 χρονών.
Ο πίνακας με τους νεκρούς που συνέταξε το 1982 ο «αντιστασιακός» υπαρχηγός της Αστυνομίας,
Σαμπάνης, κατόπιν εντολής του «αντιστασιακού» υπουργού Σκουλαρίκη ο οποίος πίστευε πως η
προηγούμενη κυβέρνηση «είχε φάει» τα θύματα του Πολυτεχνείου.
Από τους παραπάνω, οι:
Ενζελάνυ Τόρικ,
Άλεξ Καράκας,
Μάρκος Καραμάνης,
'Αλεξ. Σπαρτίδης και
Βασ.Φαμέλος
σκοτώθηκαν στις επιθέσεις που έγιναν για να καταληφθούν το κτίριο του ΟΤΕ (Πατησίων) και το
υπουργείο Δημ. Τάξεως.
Στο υπουργείο Δημ. Τάξεως μάλιστα - όπως έχει γράψει πολλές φορές ο «Στόχος» - σκοτώθηκε και ο Διομ.Κομνηνός, κάτι που το επιβεβαίωσε και ο δύστυχος πατέρας του, ο οποίος, σε γράμμα που έστειλε στην «Εστία»
στις 18/11/85, σημείωνε τα εξής:
«Ο Διομήδης Κομνηνός, πυροβολήθηκε εκ προθέσεως από άνδρα της μικτής φρουράς του υπουργείου Δημ.Τάξεως, με ευθεία βολή στην καρδιά εξ αποστάσεως 6 - 8 μ.».
Χτυπήθηκε, δηλαδή στην είσοδο του Υπουργείου, το οποίο φυσικά, δεν είναι μέσα στο Πολυτεχνείο και το οποίο, φυσικά, δεν ήταν δυνατόν να «παραδίδεται» σε όποιον ήθελε να το κυριεύσει!
Από τους υπόλοιπους οι Δημ. Θεοδώρου (Ανακρέοντος 2 Ζωγράφου) και Βασ. Μπεκιάρης (Μεταγένους 8 - Ν.Κόσμος), σκοτώθηκαν από «αδέσποτες» σφαίρες στις ταράτσες των σπιτιών τους, που ανέβηκαν «για να δουν τα τανκς», ενώ ο
Γεώργ. Γεριτσίδης σκοτώθηκε στα Ν. Λιόσια κι αυτός από «αδέσποτη», που τον βρήκε μέσα στο αυτοκίνητο του.
Από «αδέσποτες» έχασαν ακόμα, τη ζωή τους, οι:
Νικ. Μαρκούλης (Πλ. Βάθης),
Γεώργ. Σακούρης (Εξάρχεια)
και Μιχ. Μαυρογιάννης τρεις μέρες μετά τα γεγονότα (στις 21-11-73 δηλαδή), και κανένας δεν ξέρει αν η δολοφονία του έχει σχέση με το Πολυτεχνείο, μια και τα επεισόδια είχαν σταματήσει.
Το κατηγορητήριο που παρέπεμψε για τον τελευταίο - που χτυπήθηκε από σφαίρα - τους «υπεύθυνους» να δικαστούν, γράφει πως σκοτώθηκε στην οδό
Καλλιδρομίου και ο Σαμπάνης γράφει ότι σκοτώθηκε στην οδό Καρνεάδου αλλά κανένας δεν είπε για το Πολυτεχνείο!
Το πλέον σημαντικό της «Εκθέσεως Σαμπάνη είναι ότι αποκαθιστά την ιστορία στις πραγματικές της
διαστάσεις, γιατί το παραπεμπτικό βούλευμα για την υπόθεση και η καταδικαστική απόφαση του Εφετείου βγήκαν το 1975 - και στηρίχθηκαν σε «στοιχεία» μιας εποχής κατά την οποία ο κάθε παραμυθάς ή κομπιναδόρος «αντιστασιακός» έλεγε ό,τι ήθελε για «να φανή» - ενώ η έκθεση του «αντιστασιακού» (και έχει σημασία αυτό) Υπαρχηγού γράφτηκε το 1982 μετά από έλεγχο χρόνων και χρόνων και ύστερα από το ξεκαθάρισμα καταστάσεων.
Έτσι, ο «αντιστασιακός» κατεβάζει σε δώδεκα μόνο τους 23 νεκρούς που «έβγαλαν» φοβισμένοι από τον όχλο δικαστές, οι οποίοι δέχτηκαν σαν «θύματα» δύο νεαρούς, π.χ. που, όπως ειπώθηκε, βρέθηκαν νεκροί στο Μοναστηράκι και την Λεωφ. Αλεξάνδρας, χωρίς να ξέρει κανείς τα ονόματα τους - σαν να μην είχαν γονείς και συγγενείς να τους αναζητήσουν τόσα χρόνια τώρα.
Για τους Δικαστές όμως που τους κατεξευτέλισε, ο χρόνος ο οποίος απέδειξε πως οι νεκροί δεν ήσαν τόσοι όσοι αυτοί δέχτηκαν - «μιλάει» το «πόρισμα Τσεβά» το οποίο δημοσιεύεται ολόκληρο και όποιος ανδιαφέρεται μπορώ να του το στείλω αν και κυκλοφόρεί κ στο διαδύκτυο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου